HOUSTON (Texas, USA) - Houston Baptist University is leeg. De 3.700 studenten hebben het advies gekregen om thuis te blijven. Op de campus verblijven alleen nog wat atleten en een handjevol internationale studenten. Scott Boon uit Dronten is één van hen, ruim achtduizend kilometer van huis: „De situatie hier is serieus.”
„Het is rustig, iedereen is weg”, vertelt de tienkamper via de telefoon. Zelf heeft hij net een periode van quarantaine achter de rug: „We waren allemaal een beetje aan het hoesten enzo en daarom mochten we negen dagen lang niet van de kamer af. Eén van de anderen, een maat waarmee ik veel had rondgehangen, testte negatief. Daardoor is de quarantaine een paar dagen geleden afgelopen.”
Seizoen afgelopen
Trainen is sowieso lastig en de quarantaine maakte dat extra moeilijk: „Je doet elke dag voor de tv wat oefeningen, maar je kunt niet echt rennen ofzo.” Het outdoorseizoen is bovendien al afgelopen, eigenlijk nog voordat het goed en wel begonnen was.
Begin maart werd Boon nog tweede op de indoor-zevenkamp tijdens de kampioenschappen van de Southland Conference. Outdoor richtte hij zich op goud: „Jammer dat het is afgelopen. Nu moeten we helemaal wachten tot januari voordat we weer een keer een wedstrijd kunnen doen. Jammer.”
Beetje angstig
Scott Boon omschrijft de stemming in zijn omgeving als ‘een beetje angstig’: „De meeste mensen werken thuis, de wegen zijn stil. Je ziet echt dat mensen het serieus nemen. Iedereen die ik ken zit binnen en iedereen houdt zich ècht aan de ‘social distancing’.” Zelf moest hij in zijn studie een heel nieuw ritme vinden: „Alles gaat online, dat was de eerste week even zoeken.”
Scott’s jongere zus Nikki studeert en sport sinds dit seizoen bij Coastal Carolina University aan de oostkust. Zij koos ervoor om naar Dronten terug te keren. „Ik wilde nog even wachten wat de coaches zouden beslissen, of ze ons hier nog wilden houden”, zegt Scott over zijn besluit om in Texas te blijven.
De atletiektrainers van HBU krijgen op 3 april meer informatie over het eventueel hervatten van de trainingen. „Misschien kunnen we straks weer trainen met een klein groepje. Als dat kan, dan doe ik dat liever hier in het zonnetje dan dat ik thuis in het koude Nederland zit.”
Geen angst
De atleet is daarnaast in afwachting van wat zaken die te maken hebben met school en papieren. Daarna hoopt hij half april op het vliegtuig te kunnen stappen. Angst dat de boel dan helemaal op slot zit is er niet: „Er zullen de komende tijd voor het vliegen nog wel wat beperkingen zijn, maar een Duits meisje van mijn school is net nog teruggevlogen via Amsterdam, dus daar zit ik niet zo over in.”
Met zo nu en dan een appje wordt het contact met het thuisfront onderhouden: „Toen ik een beetje ziek aan het worden was, waren ze wel bezorgd. Maar dat valt nu wel mee. Het gaat hier allemaal prima. Ik heb ook de indruk dat de grootste problemen wel achter de rug zijn. Volgens mij gaat het niet heel lang meer duren.”
