DRONTEN - Op de Lancasterdreef vond zes weken geleden een ernstige aanrijding plaats, die op veel mensen diepe indruk heeft gemaakt. Bij het ongeluk raakte een jongetje van 4 jaar ernstig gewond. De politie heeft nu op facebook een brief van zijn boeder, Berber Kingma, gepubliceerd:
9 juni
Een hele normale dag voor de meeste mensen. Voor onze jongens de jaarlijkse schoolreis, Rayen was net 3 weken begonnen op de basisschool en mocht al mee. Ik moest gewoon werken, heb toen ik vrij was de jongens opgehaald bij mijn moeder en we zijn toen richting Dronten gegaan, ze hadden vrijdag studiedag van school dus konden ze een dag eerder naar hun papa Roy.
Rayen had mij nog gebeld nadat ik weer onderweg naar huis was, hij miste me zo. Ik zei hem dat ik hem en Robert zondag weer zou ophalen. Ik was nog ongeveer 20 minuten van huis af toen Roy mij belde, het enige wat ik mee kreeg was Rayen is aangereden, kom als de donder naar het AMC in Amsterdam!
En daar lag ie, aan de beademing, verband om zijn hoofd, hoofd gehecht en zijn been gebroken, in slaap gehouden enz enz… Ik krijg dat beeld nog altijd niet in mijn hoofd, de gedachte dat Rayen het niet zou overleven overheerste.
En Roy, die heeft alles gezien, dat Rayen werd aangereden, meegesleurd werd, op de straat lag… Wat ongelofelijk vreselijk vinden we dat allemaal voor hem. Maar wat heeft hij adequaat gereageerd, en mede dankzij hem kunnen we zeggen dat Rayen er nog is.
Rayen heeft bijna 2 weken in het AMC gelegen, en ligt sindsdien in het Roessingh in Enschede om te revalideren. Hij kan nog niet lopen, hij heeft pennen in zijn been om de breuk op zijn plek te houden en heeft daar veel last van. In het weekend komt hij overdag naar huis, dan doen we leuke dingen om deze tijd door te komen.
Met Rayen gaat het naar alle omstandigheden redelijk goed, nee hij loopt nog niet, en nee hij is nog lang niet de oude, maar hij is wel vrolijk als we er zijn.
Afscheid nemen is zwaar, en dat moeten we elke dag weer. Ik ga er elke dag een stukje meer kapot aan, normaal functioneren is nog steeds een hele opgave. Van Roy kan ik me niet voorstellen hoe hij zich moet voelen, wat gaat hij door een enorme hel, evenals onze oudste zoon Robert. Die was namelijk ook bij het ongeluk.
We proberen elkaar er allemaal zo goed en zo kwaad doorheen te slepen, ik heb ook enorm veel steun aan Nick, mijn vriend. Elke dag doet het nog pijn, voorlopig zal dat ook wel zo blijven. Rust hebben we niet, elke dag is er wel een afspraak wat hiermee te maken heeft, en ook het heen en weer reizen breekt me op.
Je kunt je bijna niet voorstellen als buitenstaander wat dit met ons heeft gedaan, en nog steeds doet. Maar wat zijn we dankbaar dat Rayen er nog is, met de steun die we ontvangen, hoe snel de politie en alle hulpdiensten ter plaatse waren… Alle steun is welkom, want er staat ons nog een hoop te wachten…
