DRONTEN - Wat de familie betreft is het een verhaal van hoop. ,,Er zijn misschien mensen die dit lezen die in een uitzichtloze situatie zitten. Het kàn altijd goed komen.”
Het begint met een klein bericht op maandagmorgen 10 april. ,,Auto met inzittende te water.” Later blijkt het om een 42-jarige vrouw uit Dronten te gaan die vlakbij Lelystad van een talud de Lage Vaart in is gereden.
Na ruim een kwartier onder water is twintig minuten reanimatie nodig voordat ze met gillende sirene naar het AMC in Amsterdam kan worden vervoerd. De lage temperatuur van het water wordt haar redding en ze herstelt miraculeus snel.
Nog niet bevatten
Marcel, de broer van het slachtoffer, doet in bijzijn van zijn zus het verhaal. Zelf heeft ze rust nodig. Bovendien kan ze drie weken later nog niet bevatten wat er met haar is gebeurd. ,,Het lijkt de ver-van-mijn-bed-show, maar het is mìjn bed”, zo omschrijft ze het gevoel dat bij haar overheerst. Echt realiteit is het voor haar nog steeds niet en daarom wil ze ook niet met haar naam in de krant.
Marcel is die maandagmorgen bij zijn moeder op bezoek als rond tien uur een politieauto voor de deur stopt. De agent vertelt over het ongeluk en de slechte toestand waarin hun dochter en zusje naar het AMC is vervoerd.
,,Ik ben even later op mijn motor gestapt en naar de plaats van het ongeluk gereden. Daar heb ik de sporen gezien en de technisch onderzoeker van de politie gesproken. Ze is net voor de vangrail van het talud gereden. Wat er precies is gebeurd, is nog onduidelijk.”
Geen herinnering
Zijn zusje kan dat ook niet vertellen. ,,Het laatste wat ik me kan herinneren is de vrijdag voor het ongeluk. Daarna weet ik niets meer, totdat ik in het ziekenhuis wakker werd.”
Marcel rijdt vervolgens door naar het AMC. ,,Ze had een lichaamstemperatuur van 31 graden. De artsen zijn haar langzaam gaan opwarmen en telkens weer kreeg ik te horen dat de kans groot was dat het heel slecht zou aflopen, dat ze het niet zou halen.”
Al snel wordt ze, wegens gebrek aan ruimte, naar Almere vervoerd. ,,Die dinsdag was het spannendst. Als de hersenen sterk zouden zijn beschadigd zwellen ze op. Dan kan iemand alsnog overlijden of zwaar gehandicapt raken.”
Een wonder
Op woensdag doet zijn zus haar ogen open en trekt ze haar benen omhoog. ,,Er was nog aansturing vanuit de hersenen. Het was een wonder!”, beschrijft Marcel de snelle ontwikkeling. ,,Een dag later was er al weer communicatie mogelijk. En vrijdag wilde ze al naar huis. De artsen konden er niet bij hoe snel het goed ging met haar, ze maken er veel mee, maar dit...”
Omdat ze een ruggenwervel heeft gebroken en een klaplong heeft gehad willen ze haar toch nog even houden. Uiteindelijk loopt ze zondag, met een korset, het ziekenhuis uit. ,,We hebben samen Pasen gevierd.”
In die paar dagen passeren alle scenario’s de revue voor de familie. ,,Als die wielrenner, Gert Talens, niet nog even had omgekeken en niet direct 112 had gebeld, hadden we hier zo niet gezeten. Ik heb maar één zus, we hebben een klein gezin, en we zijn zó dankbaar. Ze heeft twee meisjes van 6 en 10 jaar en voor hen is dit ook ingrijpende gebeurtenis geweest.”
Moeder, zoon en dochter wonen alle drie in Dronten.
Dankbaar voor de hulp
Ze vindt het verhaal nog steeds moeilijk te bevatten. ,,Ik heb zoveel aandacht gekregen. Die blijheid van de mensen om me heen is overweldigend.” Binnenkort krijgt ze professionele hulp. ,,Ik kan het nog geen plekje geven, maar ben erg dankbaar voor de hulp die ik heb gekregen. De man die mij is nagedoken, waardoor Gert Talens zag dat het een ernstige situatie was, ben ik ook erg dankbaar.”
Marcel merkt dat de mensen die hij spreekt erg meeleven en begaan zijn met het lot van zijn zusje. ,,Dat Gert 112 heeft gebeld heeft het leven van mijn zusje gered. Het koude water werd bijna haar dood, maar ook haar redding. Mensen willen zo graag horen hoe het met haar gaat en zijn zo blij als je vertelt dat ze binnen zes dagen het ziekenhuis weer uitliep. Je hoort veel negatieve verhalen, maar zo kan het ook. Wonderen bestaan nog.”
