Mei 2019. We zien het nog zo voor ons. Wethouder Roelof Siepel (ChristenUnie) balde zijn vuisten bij het uitspreken van zijn voornemens: „Wie straks het nieuwe gemeentehuis bezoekt, moet echt het gevoel krijgen van: yes, ik ben nu in het gemeentehuis van Dronten, het gemeentehuis waar ik mij herken, het gemeentehuis waar ik trots op ben, het gemeentehuis waar ik mij thuis voel.”
Het publieksdeel van dat gemeentehuis moest hèt schoolvoorbeeld worden van het voornemen van het huidige college van B en W. Het zou voor 100% worden overgelaten aan de inwoners. „Dat willen wij helemaal loslaten”, beloofde de wethouder. ‘Participatie’ was het toverwoord, ‘nieuwe verbindingen’ het thema.
Deze week werd duidelijk dat participatie zover gaat als het B en W uitkomt. De gemeente wil aan de zijkant van het gemeentehuis een puist bouwen. De welstands- en de monumentencommissie gaven een vernietigend oordeel. Het college legt dat advies naast zich neer: de bulldozers denderen door, participatie is mooi, maar dit past ons even niet.
Het maakt niet uit dat er in deze commissies deskundigen zitten. Het maakt niet uit dat ze door de gemeente zelf zijn aangesteld en worden betaald. Het maakt niet uit dat het dubieus is, omdat de gemeente als aanvrager èn verlener van de vergunningen een slager is die zijn eigen vlees keurt. Het maakt niet uit dat de gemeente haar eigen positie verzwakt, omdat ze straks in vergelijkbare situaties onmogelijk streng kan zijn tegenover inwoners en bedrijven.
Het was niet de eerste keer in het gemeentehuis-dossier dat participatie opzij is geschoven omdat het even slecht uitkwam. Toen inwoners met een petitie kwamen tegen de verbouwing, mochten zij pas meepraten nadat de kogel voor de beroemde 24,9 miljoen euro door de kerk was. Toen vijf van de acht raadsfracties nog eens goed wilden kijken of er echt geen goedkopere opties waren, duwde het machtsblok van drie coalitiepartijen de verbouwing er door.
„Helemaal loslaten”, zei de wethouder. Maar toen het gemeentebestuur tekeningen van een hele nieuwe hoofdingang publiceerde, een puist aan de voorkant, was daar geen inwoner aan te pas gekomen. En toen het om de indeling en inrichting van de trouwzaal ging, werd dat bekokstoofd door een clubje raadsleden.
Het jongste besluit om de monumentencommissie te negeren is des te meer opvallend, omdat juist die monumentenstatus een doorslaggevend argument was om te kiezen vóór de (dure) verbouwing en tegen (goedkopere?) nieuwbouw. „We zijn trots op ons gebouw”, schreven B en W ruim een jaar geleden, „Een prachtig gemeentelijk monument met een belangrijk cultuurhistorische waarde voor Dronten.”
Het wordt nu een monument met twee puisten. Veel inwoners maakten zich al sappel om die 24,9 miljoen. Deze laatste actie roept nieuwe emoties op. Dreigt u een maagzweer te krijgen van alle ergernis over het gemeentehuis? Dan herinneren wij u voor uw eigen bestwil aan de woorden van wethouder Siepel:
„Helemaal loslaten!”
H Pereboom | zaterdag 20 juni 2020 00:00