DRONTEN - Zubaida van 13 heeft al 300 handtekeningen verzameld. Haar twee jaar oudere zus Soulaima heeft er 200 opgehaald. Wat ze er mee moeten weten ze niet zo goed, maar ja, ze willen iets doen. Ze zitten met hun moeder en twee jongere zusjes in het AZC in Dronten en daar willen ze blijven. Alleen gooien procedures roet in het eten en staat de zoveelste verhuizing op stapel. Een verhuizing die moeder Owaida pertinent weigert.
Tien jaar is de familie Choud al in Nederland. Eerst in Dronten, toen naar een AZCF in Markelo, daarna een paar jaar in Den Helder en sinds vijf maanden weer terug in Dronten.
Nu er een negatieve beschikking is moeten de vijf naar een gezinslocatie. „Dat is slecht voor de kinderen”, vindt moeder Owaida. „Ze zijn hier net, maken net weer vriendinnen en nu weer die onzekerheid.”
Ruzie
Ze komen uit Libanon, maar de twee jongsten, Rozi van 9 en Angelina van 6, zijn in Nederland geboren. „Ik ben gescheiden en christelijk. Ik heb daarom ruzie met mijn hele familie en word in het islamitische deel waar ik vandaan kom niet geaccepteerd. Hier is het voor ons veilig en het is een goede cultuur voor mijn dochters.”
Omdat ze onvoldoende meewerkte aan haar terugkeer naar Libanon kreeg het gezin een negatieve beschikking. „Ik wil niet terug, dan is het toch logisch dat je niet meewerkt aan je terugkeer!”
Het betekent een volgende fase in de procedure en een gedwongen verhuizing met alleen de hoognodige spullen naar een locatie waar zij zich dagelijks moet melden. „Voor mijzelf vind ik dat niet erg, maar voor mijn kinderen is dat vreselijk.”
Op straat
Werkt ze niet mee aan de zoveelste verhuizing dan wordt het gezin zonder geld op straat gezet. „Dan stopt alles. Het enige dat we kunnen doen is verhuizen, maar dat wil ik niet omdat het zo slecht is voor mijn kinderen.” Ze weet niet meer wat ze moet doen en belde daarom de krant. Het enige dat DeDrontenaar.nl kan doen is het verhaal vertellen.
Het bevalt de vier goed op de scholen De Schakel en Het Perron. Soulaima vertelt dat de stress bij haar wel zorgt voor slechtere cijfers.
Verdrietig
De negenjarige Rozi heeft het nog steeds moeilijk met de verhuizing uit Den Helder. „Ik ben verdrietig omdat mijn vrienden daar zijn.” Zubaida wil zich vooral concentreren op school. „Ik wil bij de Koninklijke Marechaussee”, meldt ze stellig. De jongste vindt school ‘leuk’.
De onzekerheid, het vergt z’n tol. De familie probeert alles om maar in Dronten te kunnen blijven. Handtekeningen verzamelen, de krant bellen. „Zouden we in Hart van Nederland kunnen?” Volgende week is er weer een gesprek over de verhuizing. „Maar we gaan niet!”
