(door Hans Dorreboom)
De discussie over de plannen voor het voormalige tuincentrum GroenRijk aan de Rietweg is een klassiek voorbeeld van een botsing tussen redelijkheid en emotie.
Wat is er immers mis met een mooi plan om arbeidsmigranten op een normale en menswaardige manier te huisvesten? Arbeidsmigranten zijn hier niet voor hun plezier. Veel ondernemers in onze polder hebben ze hard nodig. In de tijd dat ze hier werken hebben ze recht op een plezierige woonomgeving. Voor zover de redelijkheid.
Omwonenden in de Landmaten denken daar heel anders over. Het plan voor de huisvesting van 300 ‘Polen’ in vier gebouwen van drie verdiepingen is te veel van het goede. Het zorgt voor te veel verkeer en veel (geluids-)overlast. Daarnaast is de plek een zichtlocatie aan de rand van Dronten. Zij zien liever de realisatie van het plan voor 32 eenheden voor ouderen. Voor zover de omwonenden die terecht hun emoties over de komst van zoveel arbeidsmigranten tonen.
De gemeente Dronten mag uiteindelijk de knoop doorhakken: kiezen voor menswaardige huisvesting (de redelijkheid) of kiezen voor de omwonenden (de emotie).
Uit een recent gepubliceerd promotieonderzoek aan de Universiteit van Tilburg kunnen wij voor de gemeente Dronten hoop putten: het gemeentelijk referendum blijkt in veel situaties een goed functionerend en regelmatig gebruikt instrument. Laat de inwoners van Dronten zich in een referendum uitspreken over de plannen. Alle inwoners bij elkaar zijn beter in staat om een afweging te maken tussen redelijkheid en emotie. En het verlost ons gemeentebestuur van een lastige keuze.
