DRONTEN - Sommigen hebben al tientallen jaren niet meer gedanst. Toch gaan bij veel ouderen de voetjes van de vloer tijdens het Vraagelkaarcafé in De Meerpaal. Hans van der Hilst (78) was samen met echtgenote Marjanne acht keer Nederlands danskampioen en brengt zijn passie nu over op leeftijdsgenoten: „Dansen is mijn leven.”
Hoe bent u in de danssport terechtgekomen?
Hans van der Hilst: „Ik woonde in Amsterdam en was een jaar of dertien toen ik naar de dansschool ging. Dat mòest van mijn moeder. In de dansschool leerde je omgangsvormen, leerde je met meisjes omgaan, leerde je de etiquette.”
En zo bent u automatisch in de wedstrijdsport gerold?
„Ik leerde mijn vrouw Marjanne kennen op de dansschool. En hoe gaat dat dan? Net als bij andere sporten: je blinkt uit en je gaat een keer aan een toernooi meedoen. Dan blijkt dat je talent hebt, de leraar geeft je wat extra aandacht en van het één komt het ander.”
Het heeft uiteindelijk dus geleid tot Nederlandse titels?
„Ja, tussen 1970 en 1980 zijn wij acht keer Nederlands danskampioen geweest. Vijf maal in het ballroomdansen en drie maal in de Latijns-Amerikaanse dans. We zijn veel in Londen geweest om mooie jurken te kopen voor Marjanne en om les te krijgen van de beste trainers van de wereld. We zijn heel Europa door geweest.”
We begrijpen dat u ook organisatorisch veel gedaan hebt voor de danssport?
„Ik ben dertig jaar bestuurslid geweest van de Nederlandse Danssport Organisatie en ik ben vijf jaar voorzitter geweest. Dat heeft ertoe geleid dat ik nu erelid ben.”
Danst u nog steeds?
„We dansen nog wel eens als de gelegenheid zich voordoet, maar niet meer op toernooien enzo. In Dronten zit helaas geen dansschool meer. We hebben er nog wel eens aan gedacht om zelf een dansschool op te starten, maar dat is weer zo veel werk. Wij hebben ons portie wel een beetje gehad.”
Is het dansen nog steeds zo populair als in uw topjaren?
„Nee. Na de oorlog had je in Amsterdam zestien dansscholen. Daar zijn er nu nog een stuk of twee van over. Dat vind ik heel jammer, want op een dansschool ontmoet je elkaar, voer je gesprekken en kun je ook nog leuk met elkaar dansen.”
Misschien wordt er niet meer zo veel op de traditionele manier gedanst, maar er zijn in Dronten toch nog voldoende dansscholen?
„Ja, maar daar dansen ze meestal niet samen, dat is vooral individueel. Het leuke vind ik om als man en vrouw met elkaar te dansen.”
Wat betekent dansen voor u?
„Dansen is mijn leven. Dansen is ontspanning, want je kunt nergens anders aan denken. Je bent in beweging en je krijgt tegelijkertijd rust in je hoofd.”
Waarom woont u nu in Dronten?
„Na onze carrière zijn we in Amsterdam een dansschool begonnen en die hebben we 28 jaar gehad. Dat hebben we daarna afgesloten en toen zijn we in Dronten gaan wonen. Mijn zus woont hier al 45 jaar. Wij hebben zelf geen kinderen en mijn zus heeft twee hele lieve dochters. Die hebben ook kinderen en daarom zijn wij hier naartoe gekomen.”
En hoe bevalt het?
„We hebben altijd in de drukte gewoond en het zelf ook altijd druk gehad. Dat was ontzettend leuk en we gaan nog regelmatig een dagje naar Amsterdam, maar dan zijn we allebei weer blij als we in de laatste trein naar Dronten zitten. We wonen hier prettig, we hebben hele lieve buren om ons heen, ik ga hier niet meer weg.”
Hoe bent u bij Vraagelkaar terecht gekomen?
„We zijn een keer wezen kijken en toen zijn we er ingerold. Mijn vrouw is in het verwencafé aan de slag gegaan met nagels lakken, gezichtsmassage en handmassage. En toen hebben ze mij op een gegeven moment gevraagd: kan jij niet een dansje geven?”
Hoe pakt u dat aan?
„Ik zorg dat het een heel makkelijk dansje is dat iedereen heel snel kan leren. Het is een dansje dat je ook thuis kan doen of bij een leuke party. En uiteraard hou ik rekening met wat de mensen wel of niet kunnen. Als je het over dansen hebt, denken een heleboel ouderen: dat is niks voor mij. Maar als ze eenmaal bezig zijn, gaan ze het steeds leuker vinden.”
